Ik zit op Italiaanse les! Overigens al een tijdje. Een cadeautje van de kinderen ter gelegenheid van mijn 65ste verjaardag.
Dan hoef ik straks niet steeds in Italie te proberen iemand te vinden die Engels spreekt om mijn wensen kenbaar te maken. Ik kan dan hopelijk ook eens verstaan, wat de Italiaanse vrouwen allemaal te vertellen hebben bij de slager, de bakker en de groenteboer. Het klinkt altijd of ze ruzie hebben, maar dat zal wel niet.
Ik ga weer naar school en dat is al een heel bijzondere ervaring, maar ik heb ook huiswerk!! Maar het meest bijzondere is dat ik voor het eerst zelf word geconfronteerd met het moderne taalonderwijs.
Ik vind het niks. Ik vond het al niks toen ik over de schouders van de kinderen meekeek.
Ik ben gewend aan: "Grammatica en woordjes leren en daar dan zinnen van leren maken, of leren lezen of schrijven.
Nee, dames en heren we beginnen met het lukraak leren van zinnetjes, die je straks in Italie te pas kunnen komen, maar hoe het in elkaar zit, ho maar.
Ik moet toegeven dat de dames in onze grote "klas" (21 studenten) er wel redelijk raad mee weten, maar dat de meeste mannen er knap moeite mee hebben. Komt bij dat ik erg visueel ben en absoluut niet auditief.
Het komt dan voor dat iemand iets tegen me zegt maar dat ik geen idee heb wat en hoe dat er uit ziet.
Er zijn van de 21studenten nog maar 15 overblijvers.
Op de presentielijst staat op de plaats van de afwezigen consequent iedere week "ziek" ingevuld. Ja,ja.
Maar geloof het of niet, ik hou vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten