Ik heb me weer eens voor een half jaar droog gelegd.
Droogleggen betekent in mijn geval: geen alcoholische dranken drinken.
Ik ben geen notoire zatlap, maar wel een walgelijke gewoonte drinker.
Omdat ik nogal veel in de keuken sta en, a la Braakhekke , een fles witte en een fles rode wijn open trek om te koken (en ik natuurlijk niet zoveel wijn nodig heb bij het koken), sla ik meer wijn direct dan indirect achterover.
Goed, dat droogleggen is natuurlijk niet zo bijzonder, want ik doe het regelmatig voor langere tijd. Vrijwillig,zoals nu, of niet vrijwillig, als ik in een Moslimland terecht kom.
Maar in mijn geval heeft het redelijk ingrijpende gevolgen voor mijn lichaam. Ik slik nogal wat medicijnen, die direct of indirect beïnvloed worden door mijn drank gebruik.
Toen ik ruim een jaar geleden weer eens voor een langere tijd naar Saudi ben geweest, kwam ik natuurlijk onvrijwillig droog te staan. De drooglegging heeft geen invloed op mijn beslissing wel of niet te gaan. Mohammed en Jezus vastten ook allebei 40 dagen en zijn beroemd geworden, dus waarom ik niet??
Goed, mijn bloed was binnen een week zo dik, dat ik de dosering van mijn bloedverdunners, volgens lokale artsen, moest verdubbelen. Dat heb ik dus maar niet gedaan. Ik loop dan het risico niet te stelpen bloeduitstortingen te krijgen.
Zijstap
Het probleem van geen drank was trouwens binnen twee weken opgelost nadat ik de leverancier van uitstekende sadiki had ontmoet. Sadiki is lokaal gestookte alcohol van ongeveer 90%, die behoorlijk verdunt moet worden om niet je strot, slokdarm en maag te verbranden.
Overigens heb ik later uitgevonden dat de kamerjongens in mijn hotel, drank uit mijn jerrycan jatten en de alcohol vervingen door drinkwater. Ik moest steeds meer drinken om het te merken (overigens een vertrouwd alcoholisten verschijnsel)
Of ik de enige was die afgetapt werd, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat een van de jongens, hij kwam uit Nepal, op een dag is opgenomen in het ziekenhuis met een acute alcohol vergiftiging en met beschadigingen aan zijn nieren en lever is teruggestuurd naar huis.
Daarna bewaarde ik mijn drank in mijn hotelkluisje.
Ter zake, vorig jaar, zo rond deze tijd, ben ik er gewoon radicaal mee gekapt. Binnen de kortste tijd was ik 8 kilo bierbuik kwijt en voelde ik me een stuk prettiger. Niet dat ik ooit s'morgens met een kater wakker werd,( was dat maar zo, dan zou stoppen veel makkelijker zijn geweest) maar vooral s'avonds was ik een stuk frisser, ik sliep veel beter en was veel meer uitgerust s'morgens. Ik droomde weer en dat waren niet altijd de slechtste dromen. In die tijd hebben we nieuwe fietsen gekocht (waarover later) en zijn we ook veel (echt veel) gaan fietsen. Toen we in mei een fietsvakantie langs de Moezel genoten, heb ik mijn eerste glaasje wijn weer eens geproefd. Witte Moezel.
Het was echt proeven. Lekker maar ineens wel heftig na zo lang. We hebben toen een paar doosjes van de lekkerste wijnen gekocht en hebben daar flink lang meegedaan.
Tot ver in december heb mijn drink gewoonten kunnen beperken tot een enkel glas per dag. Nu gaat het dramatisch klinken: De feestdagen hebben me terug geworpen in mijn oude gewoonten. Maar het was natuurlijk niet dramatisch. Dronk ik eerst een glas en liet de fles verder staan, dan dronk ik nu een fles en had geen glas meer nodig.
Maar 1 maart, Joke en Han waren de vorige dag wezen eten, slot erop. Ik ben weer de Bob.
Zeker als we plannen hebben om dit voorjaar en zomer naar Scandinavië te gaan is het ook gelijk een financiële opsteker. Voor 1 liter alcohol in Noorwegen, rijd ik 50-60 kilometer.
Dus !
Ik heb al die tijd wel vaak gemerkt als ik er over praatte met collegax's, kennissen en vrienden, dat iedereen wel een glaasje dronk, maar eigenlijk mocht het geen naam hebben. Ja hoor, en waar kwamen die bierbuiken dan vandaan? En waarom dronken ze, als ik er bij was, mij er altijd uit?
Er is veel verborgen leed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten